Zwaarste dag?! Het zit tussen je oren

Dit is de dag waar we het meest tegenop hebben gezien: de canyon rand zien te bereiken. Om geen tijd te verliezen kruipen we heel vroeg uit onze boomhuttent en stappen we om 6.15 uur. We passeren de Romeinse inscripties en maken ons op voor de klim.

Op een steil stuk naar een pas raken we het pad kwijt. We doen iets wat we nooit meer zullen doen: we lopen door in de hoop de weg wel weer te vinden. We moeten tenslotte gewoon omhoog naar een richel. Maar we lopen teveel in westelijke richting en komen aan de linker zijde van een ribbe van de berg terecht. Het lullige is, dat vanaf het punt dat we het pad niet meer zagen, het eerstvolgende GPS punt 45 minuten ver is - inderdaad het punt bovenop de richel. Met de GPS kunnen we dus niet meer het pad terugvinden op de bergwand. Er zit niets anders op dan land over zand omhoog te krabbelen. Rick laat per ongeluk de GPS vallen en godzijdank blijft deze op een randje hangen. We zijn drijf en drijfnat en verliezen zo een uur. Maar....we komen op de goede plek uit en zien dan weer een markering.

Opgelucht klauteren we verder. Het is een gevaarlijk steil stuk, maar dit is wel het terrein waar we ons thuis voelen. Dan heb je tenminste wat te doen. Ik lees in de gids dat de locals de veiligheidskabels hebben gestolen. Maar we hebben wel eens engere dingen gedaan. Het gaat eigenlijk prima en we staan al om een uur of half 11 op de top. Dit is het meest mooie uitzicht van het St Paul Trail, als we de gids mogen geloven. We komen tot de conclusie dat we verwend zijn. Het is prachtig, maar als je de Himalaya hebt gezien is de rest peanuts....Klinkt vreselijk maar we hebben het mooiste van de wereld al gezien vrezen we. We verorberen een zooi suikerpinda's en beginnen aan de afdaling.

Het eerste waterpunt ligt ergens voorbij een gehucht. We zien alleen het gehele gehucht niet en vrezen voor de bron. We lopen in een ongelooflijk droog terrein, wat veel weg heeft van een dorre woestijn. Onderaan de weg zien we echter een bron en het is weer...schoentjes uit en voetjes erin! We vorderen snel en we besluiten zeker door te lopen naar Yesildere.

Daar zouden we kunnen overnachten, maar we zijn zo vroeg dat we ook daar doorheen denderen op weg naar een kampeerplek waar je een geweldige zwemplek zou hebben. In Yesildere is een vrouw druiven aan het plukken en ze is blij verrast ons te zien. Ze zoekt de mooiste trossen uit en volgepropt lopen we verder. Bloedlink want van al die druiven raak ik geweldig aan de shit.

Het is weer verschrikkelijk heet en het laatste stuk moeten we over asfalt. Maar de gids zei niets te veel. We komen bij een geweldige stek uit en we besluiten er te zwemmen. Helaas is het water zo verschrikkelijk koud (niet te geloven, is het snikheet en kun je er nog niet in!!) dat we niet verder komen dan dompelen. We hebben een creatieve lunch bestaande uit oud brood, geroosterd in het pannetje met olijfolie en zout, met tonijn in een Franse kruidendressings uit een pakje. MMMMMMMMM. Wat de zwaarste dag zou moeten zijn, was eigenlijk een koekie.

Als we langs de rivier op de slaapzak liggen te nixen, komen een paar Turken naar ons toe. Zij zijn 100 meter verderop aan het picknicken en brengen ons zoute hapjes en fruit en druiven en vijgen en druiven en vijgen en nog meer druiven en vijgen. In gebrekkig Engels maken ze duidelijk dat we toch vooral even mee moeten eten en dansen (dat laatste is iets minder). Ze blijken in Sutculer een tweede huis te hebben en we moeten morgen niet in een pension, maar in hun tuin kamperen. Dat lijkt ons wel wat en we zullen de volgende dag naar ze op zoek gaan in Sutculer.

Naar de Bilge family in Sutculer

Vanaf de kampeerplek lopen we naar Sutculer. We vertrekken wat later omdat we toch maar ca. 1,5 uur moeten lopen. Maar dat zullen we bezuren want het is weer fu%$##**!!# ing heet. We lopen langs heel oude huizen zo het dorp in. Dit is weer het eerste teken van beschaving. We besluiten eerst eens op een terras neer te ploffen. Daar zien we ook de eerste toeristen. Blijken Nederlanders uit Naarden die het pad vanaf Aspendos hebben gelopen. Ook zij hebben te maken gehad met droge bronnen. Deze informatie doet ons besluiten ermee te stoppen en weer terug naar Antalya te gaan. We gaan onszelf niet langer martelen. Het lukt ons om een eerdere vlucht te boeken naar huis (we zullen 5 dagen eerder naar huis gaan, want meer dan 10 dagen Antalya trek ik echt niet). We weten ook wanneer de bus de volgende ochtend naar Antalya vertrekt en we gaan nog even een doos baklava scoren als cadeau voor Bilge familie. Ik besluit nog even een woordenboekje te kopen, omdat we ons dan in ieder geval wat meer verstaanbaar kunnen maken. Als we de winkel uitlopen, lopen we de familie tegen het lijf en kunnen we direct instappen. We hebben de hele middag heerlijke hapjes en er wordt prima gekookt. Het is echt de zoete inval bij de familie. Iedereen waait langs en eet wat mee. Dat kennen wij dus niet. We mogen overnachten in de winterkeuken tussen de druiven, tomaten, vijgen en nog veel meer. De volgende ochtend brengt de oom ons naar de bus, waar hij twee zitplaatsen heeft gereserveerd. Deze gastvrijheid is echt ongekend. Dat zal ons altijd bijblijven.

Verblijf in Antalya

We hebben besloten om de rest van de vakantie door te brengen in Antalya en in Sabah te blijven. Dit is echt mijn nachtmerrie. De gedachte 10 dagen hier te moeten doorbrengen. Maar alla, we besluiten om een aantal archeologische sites te bezoeken in de buurt (Perge en Aspendos) en naar het museum te gaan. Het is echt ongelooflijk om de resten van deze Romeinse en Griekse beschavingen in zo'n goede staat te zien. aven

In het museum zie je de meest kostbare artefacten die ze in Perge hebben opgegraven. De beelden die in de nissen in de basiliek stonden (zie foto links) kon je als het ware zo projecteren op hun sokkels (die staan er nog zie foto rechts).

De rest van de dagen brengen we door aan zee. Er is een pay beach waar je voor 5 Euro op ligbedden kan chillen op een soort terrassen op de rotsen. Word je te heet, dan kun je een trappetje af en de zee in. Best wel relaxed. Maar dan moeten we wel leesvoer hebben. Dus heb ik de dikste Ludlum gekocht en nog wat flutboeken. Ook al blijven we in de schaduw; 's avonds zie ik er van de warmteuitslag uit als een sinaasappel.

Antalya zelf is niets bijzonders, maar we zijn erg blij dat we in het oude gedeelte zitten. Hier heb je relatief weinig toeristen en de all inclusive hotels zie je op ongeveer 10 km pas in de verte langs de kust liggen. Errug goed zijn de bakkerijen met baklava. MMMMMMMMMMM. Ze houden wel van zoet, die Turken. Komt goed uit, wij ook.

Na dag 10 is het echt wel welletjes en we zijn blij dat we weer naar huis kunnen. We zijn hier nu echt wel uitgekeken. Op een gegeven moment heb je wel genoeg oudheden gezien. En je betaalt je telkens scheel aan die entreegelden. Het was een mooi avontuur, maar ik denk niet dat we nog eens terug gaan. Het noordelijke stuk trekt wel, maar aangezien we weinig vrije dagen hebben, betwijfel ik of we dit ooit nog eens zullen gaan doen.