Zwaarste dag?! Het zit tussen je oren

Dit is de dag waar we het meest tegenop hebben gezien: de canyon rand zien te bereiken. Om geen tijd te verliezen kruipen we heel vroeg uit onze boomhuttent en stappen we om 6.15 uur. We passeren de Romeinse inscripties en maken ons op voor de klim.

Op een steil stuk naar een pas raken we het pad kwijt. We doen iets wat we nooit meer zullen doen: we lopen door in de hoop de weg wel weer te vinden. We moeten tenslotte gewoon omhoog naar een richel. Maar we lopen teveel in westelijke richting en komen aan de linker zijde van een ribbe van de berg terecht. Het lullige is, dat vanaf het punt dat we het pad niet meer zagen, het eerstvolgende GPS punt 45 minuten ver is - inderdaad het punt bovenop de richel. Met de GPS kunnen we dus niet meer het pad terugvinden op de bergwand. Er zit niets anders op dan land over zand omhoog te krabbelen. Rick laat per ongeluk de GPS vallen en godzijdank blijft deze op een randje hangen. We zijn drijf en drijfnat en verliezen zo een uur. Maar....we komen op de goede plek uit en zien dan weer een markering.

Opgelucht klauteren we verder. Het is een gevaarlijk steil stuk, maar dit is wel het terrein waar we ons thuis voelen. Dan heb je tenminste wat te doen. Ik lees in de gids dat de locals de veiligheidskabels hebben gestolen. Maar we hebben wel eens engere dingen gedaan. Het gaat eigenlijk prima en we staan al om een uur of half 11 op de top. Dit is het meest mooie uitzicht van het St Paul Trail, als we de gids mogen geloven. We komen tot de conclusie dat we verwend zijn. Het is prachtig, maar als je de Himalaya hebt gezien is de rest peanuts....Klinkt vreselijk maar we hebben het mooiste van de wereld al gezien vrezen we. We verorberen een zooi suikerpinda's en beginnen aan de afdaling.

Het eerste waterpunt ligt ergens voorbij een gehucht. We zien alleen het gehele gehucht niet en vrezen voor de bron. We lopen in een ongelooflijk droog terrein, wat veel weg heeft van een dorre woestijn. Onderaan de weg zien we echter een bron en het is weer...schoentjes uit en voetjes erin! We vorderen snel en we besluiten zeker door te lopen naar Yesildere.

Daar zouden we kunnen overnachten, maar we zijn zo vroeg dat we ook daar doorheen denderen op weg naar een kampeerplek waar je een geweldige zwemplek zou hebben. In Yesildere is een vrouw druiven aan het plukken en ze is blij verrast ons te zien. Ze zoekt de mooiste trossen uit en volgepropt lopen we verder. Bloedlink want van al die druiven raak ik geweldig aan de shit.

Het is weer verschrikkelijk heet en het laatste stuk moeten we over asfalt. Maar de gids zei niets te veel. We komen bij een geweldige stek uit en we besluiten er te zwemmen. Helaas is het water zo verschrikkelijk koud (niet te geloven, is het snikheet en kun je er nog niet in!!) dat we niet verder komen dan dompelen. We hebben een creatieve lunch bestaande uit oud brood, geroosterd in het pannetje met olijfolie en zout, met tonijn in een Franse kruidendressings uit een pakje. MMMMMMMMM. Wat de zwaarste dag zou moeten zijn, was eigenlijk een koekie.

Als we langs de rivier op de slaapzak liggen te nixen, komen een paar Turken naar ons toe. Zij zijn 100 meter verderop aan het picknicken en brengen ons zoute hapjes en fruit en druiven en vijgen en druiven en vijgen en nog meer druiven en vijgen. In gebrekkig Engels maken ze duidelijk dat we toch vooral even mee moeten eten en dansen (dat laatste is iets minder). Ze blijken in Sutculer een tweede huis te hebben en we moeten morgen niet in een pension, maar in hun tuin kamperen. Dat lijkt ons wel wat en we zullen de volgende dag naar ze op zoek gaan in Sutculer.